Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa obchodzi się w piątek po oktawie Bożego Ciała.

Treścią nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa jest Bosko-ludzka miłość Zbawiciela. Miłość ta jest zarówno pobudką do tego nabożeństwa, jak również jego celem. Pan Jezus objawił św. Małgorzacie Marii Alacoque († 1690 r.), że "gorące pragnienie miłości ze strony ludzi skłoniło Go do objawienia nam swego Serca ze wszystkimi jego bogactwami miłości, miłosierdzia, łaski, świętości i zbawienia, aby tych wszystkich, którzy według swej możności oddawać Mu będą hołd i szerzyć Jego cześć, miłość i chwałę, obficie i hojnie obdarzy tymi skarbami".

Uroczystość ta nie cieszyła się początkowo przychylnością Stolicy Apostolskiej, która po długiej zwłoce wprowadziła ją do liturgii Kościoła powszechnego dopiero w 1856 roku. Papież Pius XII w setną rocznicę wprowadzenia kultu liturgicznego Najświętszego Serca Jezusowego, w encyklice "Haurietis aquas" w 1956 r. napisał: "Jest naszym gorącym życzeniem, aby kult Najświętszego Serca Jezusowego stał się sztandarem jedności, zbawienia i pokoju dla wszystkich chrześcijan. Zadaniem tego kultu jest przypomnieć nam akt najwyższej miłości, w której Zbawiciel wydał wszystkie bogactwa swego Serca, by zostać z nami aż do końca wieków". Podobnie Papież Paweł VI w liście apostolskim z 1965 roku wyraził pragnienie, aby kult Serca Bożego coraz bardziej się rozwijał i aby wszyscy uważali go za wzniosłą i autentyczną pobożność, jakiej od wiernych domaga się Sobór Watykański II. Papież gorąco pragnął, aby Najświętszemu Sercu Jezusowemi oddawano należną cześć przez przyjmowanie Komunii Świętej.

Nieprzychylność Stolicy Świetej wypływała z podstawowej zasady liturgicznej, według której treścią obchodów są wydarzenia zbawcze, a nie prawdy objawione. Do zatwierdzenia tego święta (podobnie jak kilku innych świąt dogmatycznych) doszło z powodu ich bogatej oprawy dewocyjnej, którą Stolica Apostolska zawsze ceniła i popierała.